Forum klasy 2 c :)

-Uaaaa, zjeżdżaj kretynie! - krzyczał Badź na Płolka Michaiła Michajłowicza - co ty wyprawiasz, porąbany klałnie?!
Sev krztusił się ze śmiechu.
-ZDEJMIJŻE GO ZE MNIE!
Po pół godzinie skapitulował (za bardzo brzuch go rozbolał od złośliwego śmiechu) i pomógł Badziowi.
- No, to jesteśmy gotowi - powiedział Różowy z powątpiewaniem, patrząc na swój nowy team. Ruszyli w stronę jaskini szczurów (które wywołują trzęsienia ziemi). Po długim i wybitnie wychładzającym marszu stanęli przed celem swej podróży.
Pantera z charakterystycznym dźwiękiem wyjął kieszeni paznokieć i rzucił go w taki sposób, że spole lodu utworzyły schody do jaskini. Po odpowiedzeniu na 3 pytania doszli do szczurze ciemnego pomieszczenia, w którym ledwo co się zmieścili, bo twórcy gry przewidzieli pojemność pokoju zaledwie na kilka szczurów i panterę.
-KANAPKA! - ryknął Iwan i rzucił się na kanapkę, którą miał pożreć szczur, który miał wykatapultować Panterę do komnaty króla.
Różowy przejechał ręką po twarzy.
-Nie martw się, wciąż możesz tam dotrzeć - pocieszyła go Nina. - utworzymy wielką wieżę z ludzi...
10 min później
-Uważaj! Nie wkładaj mi rąk do oczu!
-Połamiesz mi różdżkę idioto!
-Wypadły mi zapałki!!
-Won z tym płaszczem, nic nie widzę!
i tym podobne okrzyki rozbrzmiewały w szczurze ciemnej sali. Niń patrzył z zadowoleniem na PMa, na którym stał Olaf, na którym stał Sev, na którym stał PŻ, na którego wdrapytała się Pantera.
-No i wszystko skończyło się dobrze - westchnęła z zadowoleniem.
-Ta... tylko jak sobie wyobrażasz wrócić do domu? - spytała Badzia w wrodzonym optymizmem.
-Do jakiego domu? - spytała logicznie Nina. Jakby nie patrzeć, dom w tej historyjce to rzecz bardzo względna.
-Chociażby na Florydę... Sev przynajmniej jajka* kupił...
-JAJKA? - zdziwili się wszyscy, oczekując raczej ogórków.
-Jaaajkaaaa - rozmarzył się Badź - jaaaaajkaaaa...
Tymczasem Pantera dotarła na górę i nasi menszczyźni (o różnym stopniu prawdziwości) powrócili na ziemię...
_________________________
*chyba też w jakimś filmie słyszałam, że jeżeli się je jajka to ma się urodzić dziewczynka
EDIT: JEDENASTA STRONA!

aż do momentu, kiedy dziwny osobnik o zaroście pełnoetatowego rozbitka i długich blond włosach zaplecionych w mnóstwo warkoczyków nie wyłonił się zza szczątków chatki. I pewnie gdyby nie piżama w baranki Nikt nie wpadłby na to, że ten osobnik to
-Lucjusz- powiedział tajemniczy głos z nikąd, zwany Nickiem.
-Co ty tu robisz? - zdziwiła się reszta.
-Odkryłem - wydyszał Lucjusz - odkryłem WŁAZ!
-Hyyy! - zduszony okrzyk reszty.
Reszta pobiegła do Deatheatera i pochyliła się nad tajemniczą klapą w podłodze częściowo zawalonej gruzem.
-Pachnie jajkami- zaślinił się Badź, bez namysłu otworzył właz i wskoczył.
-Badź! - krzyknęła reszta. - Żyjesz?
-Tu jest korytarz! - odkrzyknął(a).
Reszta popędziła za nią.
-Ale tu jest zupełnie ciemno. Badź, chcesz zapałki? - spytał Olaf Badzia, majstującego coś przy skrzynce w ścianie. Rozbłysło światło jarzeniówek założonych wzdłuż całego korytarza.
Badź wyszczerzył zęby.
-Już nie.
Ruszyli dalej.

...aż w końcu nasza dzielna Drużyna (niekoniecznie Pierścienia) zobaczyła grupkę skautów oraz dziewczynę z dzieckiem w ramionach i chłopca tłumaczącemu komuś, że zamiast yeti mogliby być również ypsilon. Kiedy rozgadane towarzystwo wreszcie zauważyło obecność naszej Drużyny,natychmiast umilkło i wytrzeszczyło oczy.
-Hrabia Olaf - szepnęła z przerażeniem dziewczynka z dzieckiem.
-Ssssssieroty - Hrabia wyszczerzył zęby w paranoicznym, obsesyjnym, i bardzo, bardzo, bardzo yeti uśmiechu. Krwiożerczym yeti, dokładniej.
-Olaf... - Nina zaczęła się niepokoić o swojego narzeczonego.
-Nie macie może jajek? - spytał zainteresowany Badź skałtów.
-Albo innej przekąski..? - Iwan.
-Więc to jednak nie Gryfoni - mruknął zniechęcony Sev. Ostatnio nie miał się na kim wyżywać i źle wpływało to na jego psychikę.
-Cicho! - zarządził Olaf. - Dokąd prowadzi ten korytarz?
-Do naszej skautówki (jak jest harcówka..) - odparli skauci.
-A macie tam jajka...?
-Cicho!!! Wy - Hrabia wskazał na skautów - wracacie do siebie, a sieroty... idą ze mną. Wracamy na powierzchnię - powiedział i wykonał w tył zwrot. Nikt inny nie ruszył się z miejsca. - Nina zrób coś!!!!
- Ale dlaczego ja? I w ogóle co się tutaj dzieje?
- Dalej, idziemy - Hrabia wziął sprawy w swoje ręce. A raczej chwycił Wioletkę za rękę i pociągnął za sobą.
- Ja też idę - zadeklarował się Badź - skoro w skautówce nie ma jajek...
- Dobra, spadamy - Iwan też zrobił się już głodny.
W końcu nawet Sev z ociąganiem powlókł się w stronę wyjścia (skauci to co prawda nie Gryfoni, ale zawsze coś...). Na przedzie Olaf wlókł Wioletkę, która już obmyśliwała plan ucieczki, za nią Klaus, a za nim reszta.
Szli szli szli szli szli szli szli szli, aż w końcu wydostali się na zewnątrz i zmęczeni walnęli się na piach.

(na początku przypomnę przysięgę skautów: Skauci  śnieżni są: aktywni, brawurowi, cierpliwi, dzielni, emblematyczni, fantazyjni, gościnni, humanoidalni, inteligentni, jowialni, karni, limitowani, ładni, młodzi, niewybredni, oficjali, potulni, roztropni, skoszorowani, taktowni, uczesani, yeti, zapięci i żwawi - rano, wieczorem, w nocy i przez cały dzień!" )

-Nina, co się stało? - spytała zatroskana, patrząc na stan emocjonalny jednej z naszych drogich bohaterek, szwendających się w oddali.
-Nie, to nie to co myślisz - zapewnił szybko Olaf, w związku z czym Pala już wiedziała co myśleć.
-Ty brutalu! - krzyknęła, i chciała mu czymś dowalić, ale niestety Nina zabrała torbę z Giełdy Minerałów.
-Spokojnie - uspokajał Hrabia - ja to wszystko wyjaśnię... tylko najpierw pogadam sobie z sierotami - tu posłał im czarujący, emblematyczny uśmiech. - To jak, oddajecie forsę? Po co wam ona? Macie przez nią tylko same problemy...
- Itwa oaie! - krzyknęło tragicznie Słoneczko.
- No tak, masz rację - Hrabia podrapał się po brodzie z limitowanym uśmiechem - i tak was zabiję, ale kasę możecie oddać po dobroci!
Wtedy pojawiła się Wielce prZerażająca oSoba, a mianowicie kobieta z włosami i bez brody. (http://www.lemonysnicket.ovh.org/index. … ci#kobieta) W tym momenice wiele rzeczy stało się jednocześnie.
-Hy! - Hrabia wytrzeszczył oczy z przerażeniem. Wioletka korzystając z jego chwilowej nieuwagi, wyszarpnęła rękę z uścisku Olafa. - RUN FORREST! - wrzasnęła do Klausa i Słoneczka, i cała trójka pobiegła do bujnej dżungli Florydzkiej.
-Idź, proszę idź - wychrypiał tymczasem Hrabia, zbyt spanikowany, żeby biec za sierotami - zobacz, puściłem dzieci, będę już dobry, tylko idź, idź już...
Tajemicza kobieta w końcu odeszła.
-Hej, kto to był? - spytał Sev, wskazując rozwiewającą się we mgle postać kobiety bez brody, ale z włosami. - chyba skądś ją znam...
-Sev, przestań bredzić i lepiej przyprowadź te biedne sieroty z powotem, bo nie poradzą sobie same w dżungli. - mruknął Badź, robiąc sobie przerwę między 473 a 474 jajkiem. Hrabia był wciąż zbyt zszokowany i przerażony żeby coś powiedzieć.
-Ostatnio ciągle mi tylko rozkazujesz! A sama nie robisz nic tylko opychasz się różnym pożywieniem! - wyrzucił jej skoszorowany SS. - Accio sieroty - mruknął w końcu, i trzy sylwetki pojawiły się na nieboskłonie, szybując w stronę plaży.

Łohoho, zawsze o tym marzyłam! (btw: "Mali Ulubieńcy Fortuny" - Hippiczne Harce: bohaterzy: Laura, Larry i Lilinda Lepiejbyćniemoże, autor: Loney M. Setnick, ilustrator: Beth Quiltrest)
Więc Dyrektor pojawił się na plaży w oszałamiającym stroju. Zaczynając od góry, miał na sobie: piękny, odblaskowo - pomarańczowy kapelusz kowbojski, prosto z akcji "jestem widoczny na drodze", fantazyjny, ładny i zapięty t-shirt w kolorze jaskrawoturkusowym i wcale nie gryzące się z tym kompletem krótkie, oczodajnie różowe spodenki.
-Włala - powiedział zadowolony z siebie, kiedy całe towarzystwo osłaniało oczy od blasku bijącego od jego stroju.
-Co to za beznadziejny kretyn? - spytała Wioletka, która już zdążyła przybyć na plażę i wprawiło ją to w bardzo podły humor.
-Co to za przemiły dziadek? - spytała jednocześnie uśmiechnięta od ucha do ucha Laura Lepiejbyćniemoże.
-To tylko bohater popularnej książki fantasy, na potrzeby pewnej dziwnej historii wykreowany na kompletnego imbecyla - odparł Klaus zawiązując sznurowadło. Towarzystwo spojrzało na niego trochę nieprzytomnie.
-A nie...? - spytał średni Baudelaire niepewnie.
-Oczywiście - rozpromienił się Larry Lepiejbyćniemoże. Klaus popatrzył na niego zdegustowany.
-No nic dzieciaczki, nie przeszkadzajcie wujkowi Albusowi...
-Ależ one mi wcale nie przeszkadzają, Olafku - zaprzeczył z uśmiechem Dumbly. - Mam nawet dla nich cukierki! Lubicie dropsy cytrynowe?
-Hurra! - wykrzyknęło radośnie rodzeństwo Lepiejbyćniemoże i pobiegło w podskokach do Dumbly'ego. Rodzeństwo Baudelaire zbyt wiele razy przekonało się, że od zarówno od nieznajomych jak i bardziej znajomych nie należy nic przyjmować, toteż tylko westchnęło ciężko i z niedowierzaniem spojrzało na radosną Laurę, Larry'ego i Lilindę.
-Kletyni - skwitowało Słoneczko.
-No to chodźcie to wujka Olafa - uśmiechnął się Hrabia.
-Olaf, idioto, co ci po tych pieniądzach na jakiejś opuszczonej wyspie? I tak ich tu nie dowiozą. - Westchnęła Nina.
Jaka będzie reakcja naszego przebiegłego piromana? Czy Dumbledore pozbawi wzroku swoim strojem trójkę niewinnych głupków, którzy odważyli się do niego podejść? Czy Badziek przerzuci się na dietę rzodkiewkową, a Sev przestanie zrzędzić? Tego dowiecie się (lub nie) w następnym, fascynującym odcinku!

-Jakie macio? - spytał półprzytomnie wyłaniający się z mgły obiekt. Obiekt o dość chwiejnym kroku i charakterystycznej fryzurze.
-Andżej? - zadała retoryczne pytanie nasza uczesana i żwawa Drużyna.
-Ta - ak - czknął Nasz Przyjaciel Andżej i wywalił się na piach.
-Przedawkował fajkę - ocenił Dumbledore, który jak wiadomo zna się na takich i nie takich sprawach.
-Ojejku, biedaczek - powiedzieli jednocześnie Lepiejbyćniemoże'owie z dużą dozą współczucia w głosie. Wioletkę zaczęły pomału irytować te idealne bachory. Wstążka jakoś sama uporczywie pchała jej się w rękę. Związała włosy.
-Wygląda raczej jakby był pod wpływem upojenia alkoholowego, o czym świadczą chociażby zaburzenia funkcjonowania błędnika... - zaczął Klaus swój wywód naukowy.
-Cicho! - Hrabia wreszcie przejął inicjatywę - nic mie nie obchodzi gdzie jesteśmy, choćby nawet na końcu świata MUSZĘ odebrać tę fortunę tym paskudnym małym uczesanym roztropnym dzielnym robalom!
-Cały Olaf - mruknął Niń.
-Hej, humanoidalne bachory, chodźcie tutaj!- HO.
Humanoidalne bachory chyba nie miały takiej ochoty gdyż właśnie konstruowały coś na kształt samolotu z liści palmowych.
-Czy one nigdy sie nie nauczą? - zapytał sam siebie Hrabia i pokręcił głową. - Akczjo Bauldelairowe! - niestety sztuczka Seva mu nie wyszła. "Jak on to robi?" - zastanowił się i dodał owo pytanie do listy pytań do zadania w najbliższym czasie.
Czy Olaf dopadnie wreszcie sieroty? Co się stanie z rodzeństwem Lepiejbyćniemoże? Dlaczego przeżyło morderczy atak blasku ubrania Dyrektora? Odpowiedzi na te pytania odnajdziecie
w najbliższym odcinku?

Bwahaha
-Wiesz co, może wracajmy? - zaproponowała Melania.
-Świetny pomysł, stara - mruknął nasz specjalista z twarzą w piasku. Zarzuciła więc go sobie na plecy i szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła,  szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła, szła aż doszła na Florydę. To, co tam zobaczyła sprawiło, że wykonała błyskawiczny zwrot w tył...
-------tymczasem na Florydzie---------
-HEEEEJ!-krzyknął Olaf. - ZOSTAWCIE W POKOJU TĄ PALMĘ! Ani mi się ważcie gdzieś odlatywać! Albo inaczej - Hrabia wpadł na pomysł - oddawajcie kasę i spadówa!
Nina plasnęła się w głowę. On nic tylko w kółko pieniądze i pieniądze... - A ja? - wyrwało się jej.
-Tak, koham cię a wy wyskakiwać z forsy!
Rodzeństwo popatrzyło na Hrabiego jakby miało ochotę popukać się w czoło. - Jak to sobie wyobrażasz? Przecież tu nie ma banku.
-Wystarczy, że to podpiszecie - Olaf złowieszczo błysnął okiem i wyciągnął z kieszeni bardzo długą kartkę.- Oświadczenie o przelaniu wszyskich środków na moje konto.
Wioletka westchnęła ciężko. - Przykro mi, Olafie, ale nie podpiszemy tego.
W tym momencie podniosła rękę, co rzecz jasna było sygnałem dla Klausa i Słoneczka.
-Prze... - zaczął Hrabia, ale jednocześnie zaczęła się Apokalipsa, więc Olaf przerwał, aby Apokalipsa mogła trwać. Dziwna maszyna skonstruowana przez najstarszą z rodu nie była bowiem samolotem, ale małą wyrzutnią, która właśnie ostrzeliwywała wszystko dookoła robiąc wystarczająco dużo zamieszania, aby rodzeństwo mogło uciec. W tym właśnie momencie na scenie pojawiła się Melania i Filip.

W końcu zmęczony Olaf padł na piasek, stwierdziwszy że i tak nie dogoni tych cholernych Bauldi... Blaue...Buldera... 'eów.
-I tak już nie dogonię tych cholernych Bauldi... Blaue...Buldera... jakkolwiek się oni nazywają - mruknął zrezygnowany.
-Nie martw się - pocieszyła go Apokalipsa.
-Jak mam się nie martwić, tyle pieniędzy przeleciało mi przez palce!
-Spokojnie, Lepiejbyćniemoże'owie też na pewno mają mnóstwo kasy.
Olaf wyraźnie się ożywił.
-Świetnie! - Hrabia zgrabnym skokiem podniósł się z ziemi i już go nie było.
-Hej, zaczekaj! Masz może ogień? - krzyknęła za nim Apokalipsa, bezskutecznie usiłując odpalić papierosa od żarzącego się peta. - Mężczyźni - pokręciła głową - zero czasu dla kobiet.
***
Tymczasem krowa i Nina naradzały się razem. A raczej ledwie zaczęły się naradzać, gdyż w pewnym momencie nagle i niespodziewanie wpadł w nie nieduży Huragan Hrabia, mknący jak rączy jeleń w stronę Lepiejbyćniemoże'ów zabawiających pieśnią Dumbledore'a. Po wymienieniu porozumiewawczych spojrzeń wypełnionych politowaniem, obie doświadczone życiem kobiety siadły i jęły szeptać. W milczeniu obserwowały je Badź (bo miał zajęte usta), Sev (bo on zazwyczaj nic nie mówi) i Filip (wypluwał piach).
Co za kontrowersyjną metodę uratowania związku notorycznego piromana z notoryczną... Niną wymyśliła Melania? Czy imię Seva pojawi się chociaż 2 razy w jednym odcinku? Gdzie podziewa się Iwan i co dalej zrobi Hrabia Olaf, tego dowiecie się już po przerwie! Zostańcie z nami!